Kalben Söyledi

Öğle arasındayım ve herkes gibi ülke gündeminden bitap düşmüş durumdayım. Üzgün,endişeli ve korkağım. Biraz kafamı dağıtmam lazım,sığamıyorum hiçbir yerlere. Ne yapsam ? Yemeğe de çıkmadım. Biraz müzik dinlesem iyi gelebilir.

Kendime çay koydum , taze. Bir paket bisküvi açtım. Şu çaya batırılanlardan hani. İş yerinde ortalama olarak hepimizin sevdiği ya da mecbur kaldığımız bir yemek türü bu. Bana iyi geldi bugün bu yemek, hafif.

Kulaklığı taktım , düşünmedim . Kalben açtım. Bu çok daha iyi geldi. Yazmak istedim. Kalben dinlemek bana hiçbir şey yapmadan sadece sesine odaklanmak ve hiçbir şey yapmamak anlamına gelse de bugün kısacık yazmak istedim işte. Sesindeki çok uzaklara gitmek arzusuna kapıldım, başka bir şehirde olmak, bilmediğin bir sokak keşfetmek. Oturmak , sadece insanları izlemek.Hiçbir şey yapmadan; dertsiz , tasasız, hafif... Bunları verdi bugün bana Kalben...

Kendi içimde bir yolculuğa çıktım. Hala sonbahar buralar , bulutlu ve sarı. Tek başıma sahafları dolaştığım sokakları andım, içimde sakladığım o eski kitap kokusu burnuma geldi.  Ama aldığım o edebiyat dergisini hatırlayamadım, neydi adı. Çay içtiğim kültür kafelerini geçirdim aklımdan tek tek. Sahi hala aynı mıdır , eski Antakya sokakları ? Parklarını sarı yapraklar bürümüştür şimdi. En son üç yıl önce gitmiştim bir fotoğraf gezisi için. Yine gitmeliyim , bu defa sadece başıboş dolaşmak ,o günleri yad etmek için.  İnsanı içinde biriktirdiği güzel anlar ayakta tutuyor. O anlara geri dönmek iyi geliyor. İyi saklamalı güzel anları, iyi biriktirmeli güzeli,doğruyu,huzuru,iyiliği. İyi dinlemeli insan kendini.

Kalben söyledi, ben on kereler aynı şarkıyı dinledim. ‘Sadece’ .